Als ik niet meer kan, wil jij dan?
‘Zou jij op de uitvaart van mijn vader willen spreken?’ Deze vraag kwam van Sylvia, een oud deelneemster aan één van mijn trainingen. Opmerkelijk, want behalve Sylvia had ik nog nooit iemand van haar familie ontmoet. Ook haar vader niet. Zonder lang te hoeven nadenken zei ik: ‘ja, natuurlijk!’.
Ik voelde me vereerd door het vertrouwen dat ze in me stelde. En ik ervoer het als een voorrecht om een Indische man de laatste eer te mogen bewijzen, ook al kende ik hem niet persoonlijk.
De avond voor de plechtigheid ontving ik weer een berichtje van Sylvia. ‘Als ik het echt niet meer kan, wil jij dan mijn speech voorlezen voor mij?’ Hier is ie, dacht ik, de vraag achter de vraag! ‘Natuurlijk doe ik dat’, antwoordde ik, ‘ik ben bij je.’ En ik gaf haar een inkijkje hoe het voor mij werkt in situaties, waarin ik voor een groep sta en overmand wordt door emoties. Ik blijf dan even stil, soms sluit ik even de ogen, richt me op de emotie die opgelaaid is van binnen en wacht tot die wat rustiger is geworden. Dan haal ik weer adem en ga verder.
Bij de afronding van de dienst, nadat alle bezoekers en andere familieleden langs de kist waren gelopen, bleef ik achter in de zaal bij het gezin. Iets vertelde me dat ik daar moest zijn. Toen de kist naar de ovens gereden ging worden, vroeg Sylvia me of ik bij haar moeder wilde blijven zitten. Dan kon zij met haar broer en hun partners de kist begeleiden naar achteren. En zo geschiedde. Naast moeder op de bank. Mijn arm om haar heen. Haar onderarm op mijn bovenbeen. Samen keken we naar de spullen die op de kist hadden gelegen en nu opzij waren gelegd: naast alle boeketten lagen een batikkleed, een sapulidi en foto’s van haar overleden man.
En Sylvia? De tips die ik haar had gegeven bleken een schot in de roos. Haar tekst droeg ze van begin tot eind zelf voor. Gedurende de hele uitvaart was zij de spil, steun en toeverlaat voor iedereen; standvastig, empathisch, aanwezig.
Hoe deal jij met jouw gevoelens in emotioneel beladen situaties? Durf je om steun te vragen? Laat je iemand toe om in alle eerlijkheid mee te sparren? En als deze er vanuit huiselijke kring niet is, durf jij op de ervaring van een ander te vertrouwen? Of een groep andere mensen in vergelijkbare posities!
Over Rick Shamier
Na mijn trainersopleiding Systemisch Werk heb ik besloten mezelf te profileren als Indisch coach. Voor mensen met een Indische achtergrond heb ik een specifieke training gemaakt en prominent in mijn aanbod geplaatst. Thema’s die bij deze generaties veel voorkomen zijn ‘jezelf wegcijferen versus opkomen voor jezelf’, ‘loyaal zijn naar jezelf versus loyaal zijn naar de ander(en)’ en ‘omgaan met traumatische ervaringen’. Verder zijn er diverse identiteits- en zingevingsvraagstukken waar deze groep vanuit de vorige generatie(s) mee is belast. Voor niet-Indische mensen organiseer ik daarnaast diverse contacttrainingen, waaronder 'de Weg van Vergeving' waarin je het 4-voudige pad van vergeving oefent.